We wrześniu i październiku 1818 roku w swojej rodzinnej posiadłości Saint Laurent du Verdon, oddalonej od Aix około 60 km, św. Eugeniusz de Mazenod pisał pierwszą regułę zgromadzenia, według której pierwsi oblaci złożyli śluby w dniu 1 listopada tego samego roku. Od 23 października do dnia złożenia pierwszej profesji Eugeniusz głosił konferencje na temat każdego paragrafu nowego prawa zakonnego, które zostało zatwierdzone przez pierwszą kapitułę generalną. Tak powstała reguła życia, która ma stanowić dla oblatów istotny zwornik jedności. Założyciel spodziewał się, że dzięki temu będzie miał misjonarzy żyjących w apostolskich wspólnotach, którzy będą wspólnie praktykować cnoty, modlić się i głosić Ewangelię ubogim i najbardziej opuszczonym. Powstanie reguły było również spowodowane zaangażowaniem pierwszych misjonarzy poza diecezją Aix. W 1826 roku prawo zakonne naszej wspólnoty otrzymało aprobatę Stolicy Apostolskiej, która wskazała tym aktem, że jest to pewna droga do osiągnięcia świętości.
Z tej okazji każda wspólnota oblacka w Polsce, łączy się w tych dniach na adoracji Najświętszego Sakramentu, aby wyrazić Bogu wdzięczność za dar charyzmatu oblackiego. Nasz komunitet zgromadził się najpierw na konferencji, którą wygłosił superior domu – o. Rafał Kupczak OMI. Nawiązał do listu do Kościoła w Laodycei z księgi Apokalipsy 3,15-16, podkreślając, że 200 rocznica redakcji naszych pierwszych reguł jest okazją, aby rozbudzić „gorliwość męża Bożego”. Wskazał przy tym na słowa założyciela: „Gdyby ktoś był skłonny uważać te Reguły za zbyt uciążliwe dla natury, takiego zaklinamy w Panu, aby wziął pod uwagę, że nasza posługa na zawsze pozostanie bezowocna, jeśli nie będziemy gorliwie pracowali nad własnym postępem duchowym.” Ojciec założyciel mocno przestrzegał przed trudnościami posługi misjonarskiej, a jako remedium podawał „powrót do ścisłego przestrzegania Reguły” – „Misje i rekolekcje zmuszają nas do przebywania w świecie przez trzy czwarte roku, aby zajmować się głównie i niemal wyłącznie nawracaniem grzeszników (…), jeśli nie chcemy ryzykować, że głosząc kazania innym, sami będziemy potępieni, to zamiast odczuwać niechęć do poddania się tej doskonałej obserwancji, szczerze ubolewajmy, że obowiązki wynikające z miłości na tak długo i tak często oddalają nas od naszych wspólnot, gdzie ona panuje, i wbrew nam samym pozbawiają nas przez dużą część życia dobrodziejstwa jej zbawiennego wpływu”.
Po zakończeniu konferencji nastąpiło wystawienie Najświętszego Sakramentu. Godzinna adoracja w ciszy była okazją, aby podziękować Bogu za dar powołania oblackiego, ale również spojrzeć w głębię serca i odnowić żar pierwotnej miłości. Pod koniec adoracji dotarli również współbracia, którzy ze względu na pełnione posługi nie mogli uczestniczyć w całości dziękczynienia. Wspólnie odnowiliśmy nasze śluby zakonne przed Najświętszym Sakramentem, a następnie przełożony domu zakonnego udzielił zebranym błogosławieństwa.
Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej stanowiło z początku stowarzyszenie księży diecezjalnych, którzy podobnie jak założyciel szukali głębszego zaangażowania w duszpasterstwo ludzi najbardziej opuszczonych z jednoczesną troską o własne głębokie życie wewnętrzne. W ten sposób chcieli połączyć czynną działalność posługiwania kapłańskiego z tradycją monastyczną zgromadzeń zakonnych, które zostały skasowane w czasach rewolucji francuskiej. Aby połączyć czynne zaangażowanie, a jednocześnie zapewnić głęboki rozwój życia wewnętrznego, o. Eugeniusz de Mazenod zredagował pierwsze reguły zakonne dla przyszłych Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.
(pg)
